نگاهی به فیلم چرا گریه نمی کنی Won’t You Cry? علیرضا معتمدی , نقد جالب فیلم جدید چرا گریه نمی کنی: پیچ در پیچ یک تنهایی زیبا و قشنگ!
به گزارش ته موویز ، فیلم سینمایی حدود چرا گریه نمی کنی که از 8 آذر 1402 آغاز به اکران کرد با استقبال نسبتا خوبی روبرو شده است.
در فیلم چرا گریه نمی کنی بازیگرانی چون امیرحسین فتحی , باران کوثری , علی مصفا , فرشته حسینی , لیندا کیانی , مانی حقیقی , نهال دشتی , هانیه توسلی حضور دارند. داستان این فیلم درباره مردی است که توانایی گریه کردن را از دست داده و … وی که پدرش فوت کرده است و مسایل عاطفی دیگری نیز برایش پیش می آید نوعی تنهایی خاص و ویژه ای را تجربه می کند که همین خود موضوع اصلی و بنیادین فیلم می شود!
«چرا گریه نمیکنی؟» حکایتی است از حالات و مشکلات روحی مردی تنها که به بن بست عاطفی رسیده و توانایی بازگشت به زندگی عادی را ندارد؛ مردی که پس از مرگ پدر و مادرش تنها رسالتش در زندگی، مواظبت از برادرش بوده و پس از مرگ او همهچیز برایش پوچ و بیمعنا شده است. از ابتدا تا انتهای فیلم سفری از عمق تاریکی آغاز میکند و در پایان بالاخره نوری در زندگی اش میدمد. علیرضا معتمدی هم در جایگاه نویسنده و کارگردان فیلم موفق شده معنایی بسیار مهم را در بستر روایتی ملموس پیش روی مخاطبانش بگذارد و هم به عنوان بازیگر، علی را در جایگاه فردی با این مختصات به تصویر بکشد.
نقد شماره 1 چرا گریه نمی کنی – ریحانه عابدنیا:
پیچ در پیچ یک تنهایی زیبا و قشنگ
مقدمه و پیشگفتار
در فیلم «چرا گریه نمیکنی؟» با یک شخصیت اصلی روبرو هستیم که در آستانه فروپاشی است. همسرش برای مهاجرت و میل به زندگی بهتر او را ترک کرده و از سویی دیگر برادرش که تنها داراییاش در این دنیا بوده، مرده و حالا هیچ انگیزهای برای ادامه زندگی ندارد.
او برای روانشناس تعریف میکند که از روز مرگ برادرش دیگر نتوانسته گریه کند. احساس گریه کردن دارد اما تبدیل به اشک نمیشود و در این حالت احساس مرگ میکند. علی به هیچکدام از آرزوهایش نرسیده و نمیتواند رفتار خوبی با آدمها داشته باشد.
تنها ابزارش برای ارتباط با آدمها خشم است و انگار دلش نمیخواهد کسی به او وابسته باشد یا دوستش داشته باشد و … آنچه درباره شخصیتپردازی اهمیت دارد، این است که علی با وجود احساسات منفی که دارد، افسرده نیست و تماشای زندگی او حال مخاطبان را بهم نمیریزد.
اتفاقا در ظاهر آرام و شوخطبع است و کسی متوجه حال بدش نمیشود اما با این حال از درون فرو ریخته و این زوال به درستی در فیلم منتقل میشود.
داستان ناب فیلم
در طول فیلم شخصیت اصلی سفری از تاریکی به سمت نقطهای نورانی آغاز میکند. علی ابتدای فیلم در اوج فروپاشی است. او را بدون لباس در جادهای میبینیم و میشنویم سر به کوه و بیابان گذاشته اما حتی در بیابان هم نمیتواند تنها باشد. علی مدام از همه فرار میکند و میخواهد خودش به تنهایی برای حال بد خودش کاری کند اما دیگران به او اجازه نمیدهند.
معتمدی استفاده خوبی از سینمای کارگردانهای مطرح سینما کرده است. در جایی خودش را جای گاو مشحسن میبیند و برای روانشناس تعریف میکند گهگاه خواب میبیند گاو مشحسن است و مشحسن به جای گاو به او تبدیل شده. همان موقع سکانسی از این فیلم را میبینیم که مشحسن برای اولین بار خودش را در گاوش مستحیل میبیند. از سوی دیگر در سکانسی هم به فیلم «طعم گیلاس» عباس کیارستمی ادای دین کرده. زمانی که در قبر میخوابد و وقتی بیدار میشود با دیدن برگی که روی گور روییده نگاهش به زندگی تغییر میکند.
در این فیلم سایر شخصیتهای فرعی، هر یک به عنوان نماینده طیفی از جامعه معرفی میشوند و تلاش میکنند با شیوه خودشان او را آرام کنند. عمه مذهبی اش او را به هیات میفرستد، دوستش او را نزد معتادی میبرد تا مواد کشیدن را امتحان کند، همسر سابقش او را به سفری میبرد تا با همزادش آشنا شود و معشوقهاش سعی میکند به لحاظ عاطفی حس خوبی به او بدهد. مواجهه او با هرکدام از این شخصیتها تجربه جدیدی را به او اضافه میکند و داستان را گامی به جلو پیش میبرد.
نتیجه گیری
چرا گریه نمی کنی فیلمی است با محتوای تلخ اما علیرضا معتمدی موقعیتها را طوری کنار هم چیده است که در هیچ نقطهای احساس افسردگی و خستگی نمیکنیم. موقعیتهای کمدی بامزهای در فیلم گذاشته که گهگاه لبخندی روی لبهایمان میآورد و فضای فیلم را تلطیف میکند. یکی از این موقعیتها با ورود همزاد اصفهانی علی شکل میگیرد. او برخلاف علی اهل زندگی است و در هر شرایطی خوش میگذراند.
علیرضا معتمدی با این که در دهه هفتاد و هشتاد تجربه بازی در چند فیلم را داشته اما به عنوان بازیگر شناخته نمیشود. با این حال حضورش در «چرا گریه نمیکنی؟» کاملا به نفع فیلم تمام شده است. از یک طرف چون نویسنده و کارگردان فیلم است و معنا و هدف مدنظر خودش را بیشتر از هرکسی میداند، در انتقال مفهوم موفق عمل کرده و از سویی دیگر، بازی او باعث شده شخصیت علی ملموستر به نظر برسد. او مثل یک آدم معمولی رفتار میکند. انگار به جای بازی کردن، درحال زندگی است و در همین شرایط دوربینی هم از او فیلم میگیرد.
